Biblia Sacra Vulgata
Evangelium secundum Marcum
|
Capitulum 5
|
1
Et venerunt trans fretum maris in regionem Gerasenorum.
2
Et exeunti ei de navi, statim occurrit de monumentis homo in spiritu immundo,
3
qui domicilium habebat in monumentis, et neque catenis jam quisquam poterat eum ligare:
4
quoniam sæpe compedibus et catenis vinctus, dirupisset catenas, et compedes comminuisset, et nemo poterat eum domare:
5
et semper die ac nocte in monumentis, et in montibus erat, clamans, et concidens se lapidibus.
6
Videns autem Jesum a longe, cucurrit, et adoravit eum:
7
et clamans voce magna dixit: Quid mihi et tibi, Jesu Fili Dei altissimi? adjuro te per Deum, ne me torqueas.
8
Dicebat enim illi: Exi spiritus immunde ab homine.
9
Et interrogabat eum: Quod tibi nomen est? Et dicit ei: Legio mihi nomen est, quia multi sumus.
10
Et deprecabatur eum multum, ne se expelleret extra regionem.
11
Erat autem ibi circa montem grex porcorum magnus, pascens.
12
Et deprecabantur eum spiritus, dicentes: Mitte nos in porcos ut in eos introëamus.
13
Et concessit eis statim Jesus. Et exeuntes spiritus immundi introierunt in porcos: et magno impetu grex præcipitatus est in mare ad duo millia, et suffocati sunt in mari.
14
Qui autem pascebant eos, fugerunt, et nuntiaverunt in civitatem et in agros. Et egressi sunt videre quid esset factum:
15
et veniunt ad Jesum: et vident illum qui a dæmonio vexabatur, sedentem, vestitum, et sanæ mentis, et timuerunt.
16
Et narraverunt illis, qui viderant, qualiter factum esset ei qui dæmonium habuerat, et de porcis.
17
Et rogare cœperunt eum ut discederet de finibus eorum.
18
Cumque ascenderet navim, cœpit illum deprecari, qui a dæmonio vexatus fuerat, ut esset cum illo,
19
et non admisit eum, sed ait illi: Vade in domum tuam ad tuos, et annuntia illis quanta tibi Dominus fecerit, et misertus sit tui.
20
Et abiit, et cœpit prædicare in Decapoli, quanta sibi fecisset Jesus: et omnes mirabantur.
21
Et cum transcendisset Jesus in navi rursum trans fretum, convenit turba multa ad eum, et erat circa mare.
22
Et venit quidam de archisynagogis nomine Jairus, et videns eum procidit ad pedes ejus,
23
et deprecabatur eum multum, dicens: Quoniam filia mea in extremis est, veni, impone manum super eam, ut salva sit, et vivat.
24
Et abiit cum illo, et sequebatur eum turba multa, et comprimebant eum.
25
Et mulier, quæ erat in profluvio sanguinis annis duodecim,
26
et fuerat multa perpessa a compluribus medicis: et erogaverat omnia sua, nec quidquam profecerat, sed magis deterius habebat:
27
cum audisset de Jesu, venit in turba retro, et tetigit vestimentum ejus:
28
dicebat enim: Quia si vel vestimentum ejus tetigero, salva ero.
29
Et confestim siccatus est fons sanguinis ejus: et sensit corpore quia sanata esset a plaga.
30
Et statim Jesus in semetipso cognoscens virtutem quæ exierat de illo, conversus ad turbam, aiebat: Quis tetigit vestimenta mea?
31
Et dicebant ei discipuli sui: Vides turbam comprimentem te, et dicis: Quis me tetigit?
32
Et circumspiciebat videre eam, quæ hoc fecerat.
33
Mulier vero timens et tremens, sciens quod factum esset in se, venit et procidit ante eum, et dixit ei omnem veritatem.
34
Ille autem dixit ei: Filia, fides tua te salvam fecit: vade in pace, et esto sana a plaga tua.
35
Adhuc eo loquente, veniunt ab archisynagogo, dicentes: Quia filia tua mortua est: quid ultra vexas magistrum?
36
Jesus autem audito verbo quod dicebatur, ait archisynagogo: Noli timere: tantummodo crede.
37
Et non admisit quemquam se sequi nisi Petrum, et Jacobum, et Joannem fratrem Jacobi.
38
Et veniunt in domum archisynagogi, et videt tumultum, et flentes, et ejulantes multum.
39
Et ingressus, ait illis: Quid turbamini, et ploratis? puella non est mortua, sed dormit.
40
Et irridebant eum. Ipse vero ejectis omnibus assumit patrem, et matrem puellæ, et qui secum erant, et ingreditur ubi puella erat jacens.
41
Et tenens manum puellæ, ait illi: Talitha cumi, quod est interpretatum: Puella (tibi dico), surge.
42
Et confestim surrexit puella, et ambulabat: erat autem annorum duodecim: et obstupuerunt stupore magno.
43
Et præcepit illis vehementer ut nemo id sciret: et dixit dari illi manducare.
